Ο Ακάθιστος Ύμνος

Ο Ακάθιστος ύμνος

από τον Κωνστανίνο Αθ. Οικονόμου, δάσκαλο

ΓΕΝΙΚΑ: Ακάθιστος ύμνος ονομάζεται ένας ύμνος, για την ακρίβεια ένα Κοντάκιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, προς τιμήν της Θεοτόκου, ο οποίος ψάλλεται στους ναούς τις πέντε πρώτες Παρασκευές της Μ. Τεσσαρακοστής, τις πρώτες τέσσερις τμηματικά, και την πέμπτη ολόκληρος. Είναι ένας ύμνος που αποτελείται από προοίμιο και 24 οίκους σε αλφαβητική ακροστιχίδα, από το Α ως το Ω. Δηλαδή κάθε «οίκος», ή στροφή, ξεκινά με το αντίστοιχο κατά σειρά ελληνικό γράμμα).

Θεωρείται δίκαια ως αριστούργημα της βυζαντινής υμνογραφίας. Είναι γραμμένος πάνω στους κανόνες της ομοτονίας, ισοσυλλαβίας και εν μέρει της ομοιοκαταληξίας. Η γλώσσα του είναι ποιητική, εμπλουτισμένη από κοσμητικά επίθετα και πολλά σχήματα λόγου. Το θέμα του είναι η εξύμνηση της ενανθρώπισης του Θεού μέσω της Θεοτόκου. Ο ύμνος αυτός ονομάζεται «Ακάθιστος» από την όρθια στάση, που τηρούν οι πιστοί κατά τη διάρκεια της ψαλμωδίας της1. Οι πιστοί έψαλαν παλαιότερα τον Ακάθιστο ύμνο όρθιοι, υπό τις συνθήκες που θεωρείται ότι εψάλη για πρώτη φορά. Σύμφωνα με αναφορές Πατέρων της Εκκλησίας, ο Ακάθιστος Ύμνος ήταν στενά συνδεδεμένος με την εορτή του Ευαγγελισμού.

ΙΣΤΟΡΙΚΟ: Το 626, όταν ο Αυτοκράτορας Ηράκλειος ηγείτο εκστρατείας του βυζαντινού στρατού κατά των Περσών, η Βασιλεύουσα πολιορκήθηκε αιφνιδιαστικά, κατόπιν συνεργασίας αντιπερισπασμού με τους Περσες, από τους Αβάρους. Γνωρίζοντας την απουσία στρατού, οι Άβαροι απέρριψαν κάθε πρόταση εκεχειρίας και στις 6 Αυγούστου Αυγούστου κατέλαβαν την Παναγία των Βλαχερνών. Τη νύχτα της 7ης προς 8η Αυγούστου, ετοιμάζονταν για την τελική επίθεση, ενώ ο Σέργιος, Πατριάρχης Κων/λεως, περιέτρεχε τα τείχη της Πόλης με την θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Βλαχερνίτισσας και ενεθάρρυνε το λαό. Λίγη ώρα αργότερα, μέσα στη νύχτα, φοβερός ανεμοστρόβιλος, δημιούργησε τρικυμία και κατέστρεψε τον αποτελούμενο από ελαφρά μονόξυλα εχθρικό στόλο, ενώ μια αντεπίθεση των αμυνόμενων προξένησε τεράστιες απώλειες στους Αβάρους και τους συνεργαζόμενους Πέρσες, οι οποίοι αναγκάστηκαν να λύσουν την πολιορκία και να αποχωρήσουν άπρακτοι. Την 8η Αυγούστου, η Πόλη είχε πια σωθεί από τη μεγαλύτερη ως τότε απειλή. Ο λαός, θέλοντας να πανηγυρίσει τη σωτηρία του, την οποία απέδωσε στη συνδρομή της Θεοτόκου, συγκεντρώθηκε στο Ναό της Παναγίας των Βλαχερνών. Τότε, όρθιο το πλήθος του πιστού λαού έψαλε τον από τότε λεγόμενο «Ακάθιστο Ύμνο» στην Παναγία, αποδίδοντας τα «νικητήρια» και την ευγνωμοσύνη του «τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ».

ΑΛΛΕΣ ΕΚΔΟΧΕΣ: Σύμφωνα με την επικρατέστερη άποψη, ο ύμνος είχε συντεθεί νωρίτερα και μάλιστα θεωρείται ότι ψαλλόταν στο συγκεκριμένο ναό στην αγρυπνία της 15ης Αυγούστου κάθε έτους. Απλώς, εκείνη την ημέρα ο ύμνος εψάλη «ὀρθοστάδην», ενώ αντικαταστάθηκε το ως τότε προοίμιο, “Τὸ προσταχθὲν μυστικῶς λαβὼν ἐν γνώσει”, με το ως σήμερα χρησιμοποιούμενο “Τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τὰ νικητήρια”, το οποίο έδωσε δοξολογικό και εγκωμιαστικό τόνο στον ως τότε διηγηματικό και περισσότερο δογματικό ύμνο. Σύμφωνα όμως με άλλες πηγές, ο Ακάθιστος Ύμνος συνδέεται και με άλλα παρόμοια γεγονότα, όπως τις πολιορκίες και την σωτηρία της Κωνσταντινούπολης επί των Αυτοκρατόρων Κων/νου Πωγωνάτου [673], Λέοντος Ισαύρου [717-8] και Μιχαήλ Γ΄[860].

Ο ΣΥΝΘΕΤΗΣ ΤΟΥ ΥΜΝΟΥ: Ενώ είναι αδιαμφισβήτητο ότι ο ύμνος ψαλλόταν ως ευχαριστήρια ωδή προς τη Θεοτόκο, την Υπέρμαχο Στρατηγό του Βυζαντινού κράτους, εντούτοις το πρόβλημα της σύνθεσης του Ακάθιστου Ύμνου παραμένει μέχρι και σήμερα ένα από τα δυσκολότερα φιλολογικά προβλήματα, καθώς οι μελετητές δεν έχουν ακόμη καταλήξει στο ποιος, πότε και γιατί συνέθεσε τον ύμνο αυτό. Πάντως σε όλα τα χειρόγραφα ο ύμνος φέρεται ως ανώνυμος, ενώ ο Συναξαριστής που τον συνδέει με τα γεγονότα του Αυγούστου του 626 δεν αναφέρει ούτε το χρόνο σύνθεσης, ούτε τον μελωδό του. Το περιεχόμενό του πάντως απηχεί τις δογματικές θέσεις της Τρίτης Οικουμενικής Συνόδου [431], επομένως ο Ύμνος δεν συνετέθη νωρίτερα από τη χρονιά αυτή. Κάποιοι ερευνητές θεωρούν ότι από το περιεχόμενό του συνάγεται ότι ο ύμνος αναφέρεται σε κοινό εορτασμό του Ευαγγελισμού και των Χριστουγέννων, εορτές οι οποίες χωρίστηκαν επί Ιουστινιανού [527-565], πράγμα που σημαίνει ότι ο ύμνος γράφτηκε το αργότερο επί Ιουστινιανού. Η ορθόδοξη βυζαντινή παράδοση όμως αποδίδει τον Ακάθιστο ύμνο στον μεγάλο βυζαντινό υμνογράφο του 6ου αιώνα, Ρωμανό το Μελωδό.Την άποψη αυτή υποστηρίζουν πολλοί ερευνητές, όπως οι: P. Krypiakiewicz, F. Doelger, H.-G. Beck, E. Wellesz, P. Maas, Σ. Ευστρατιάδης, οι οποίοι θεωρούν ότι οι εκφράσεις του ύμνου, η ποιητική του αρτιότητα και η δογματική του πληρότητα οδηγούν στο Ρωμανό. Τέλος, σε έναν κώδικα του 13ου αιώνα, υπάρχει σημείωση, του 16ου, όμως, αιώνα, η οποία αναφέρει τον Ρωμανό ως ποιητή του ύμνου. Η άποψη αυτή, πάντως, αντικρούεται από πολλούς μελετητές που βρίσκουν στη δομή, στο ύφος και το περιεχόμενό του πολλά στοιχεία της μεταρωμανικής εποχής2. Σύμφωνα, λοιπόν με μία εκδοχή, η οποία υποστηρίζεται και από τον καθηγητή Βυζαντινής Φιλολογίας Ν. Β. Τωμαδάκη, αλλά και τον O. Bardenhewer, αναφέρει το όνομα του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Γερμανού Α΄[716-730], ο οποίος έζησε τα γεγονότα της θαυμαστής λύτρωσης της Κωνσταντινούπολης από την πολιορκία της Πόλης από τους Άραβες το 718, επί Λέοντο Ισαύρου. Η εκδοχή αυτή ενισχύεται από το γεγονός ότι μία λατινική μετάφραση του Ύμνου, που έγινε περί το 800, από το Βενατσιάνο επίσκοπο Χριστόφορο, τον αναφέρει ως δημιουργό του ύμνου3. Μια άλλη εκδοχή, υποστηριζόμενη από τον Θ. Δετοράκη, βασίζεται σε μια αχρονολόγητη εικόνα του Ευαγγελισμού στο παρεκκλήσιο του Αγίου Νικολάου της Μονής του Αγίου Σάββα Ιεροσολύμων, όπου εικονίζεται ένας μοναχός, που κρατάει ειλητάριο, όπου αναγράφεται: “Ἄγγελος πρωτοστάτης οὐρανόθεν ἐπέμφθη4”. Στο κεφάλι του μοναχού αυτού γράφει “ο άγιος Κοσμάς”. Πρόκειται για τον Κοσμά το Μελωδό, ο οποίος έζησε και αυτός τα γεγονότα του 718 [κοιμήθηκε το 752]. Τέλος, αλλοι ερευνητές θεωρούν ότι ο Ύμνος συνετέθη από τον Πατριάρχη Σέργιο [K. Krumbacher, W. Christ, M. Paranikas, C. Del Grande, Αικ. Χριστοφιλοπούλου), τον σύγχρονο με την πολιορκία Γεώργιο Πισίδη, τον Ιερό Φώτιο, τον Απολινάριο τον Αλεξανδρέα, τον Μητροπολίτη Νικομήδειας Γεώργιο Σικελιώτη, κ.ά. Πάντως με βεβαιότητα, οι ειρμοί του Κανόνα του Ακάθιστου Ύμνου είναι έργο του Ιωάννου Δαμασκηνού, ενώ τα τροπάρια του Ιωσήφ Ξένου του Υμνογράφου.

Η ΔΟΜΗ ΤΟΥ ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ ΥΜΝΟΥ: Ο Ακάθιστος Ύμνος αποτελείται από 24 “οίκους”, στροφές δηλαδή, οι οποίοι είναι δύο ειδών. Οι περιττοί (Α-Γ-Ε., κ.τ.λ.), που είναι εκτενείς, αποτελούνται από δεκαοκτώ στίχους. Οι πέντε πρώτοι περιλαμβάνουν τη διήγηση, οι δώδεκα επόμενοι αποτελούν χαιρετισμούς, οι οποίοι απευθύνονται προς την Θεοτόκο και ο δέκατος όγδοος είναι το εφύμνιο “χαίρε νύμφη Ανύμφευτε”. Οι άρτιοι οίκοι (Β-Δ-Ζ, κ.τ.λ..), που είναι σύντομοι, αποτελούνται μόνο από πέντε στίχους διήγησης και το επίσης σύντομο εφύμνιο “Αλληλούια”. Από τους άρτιους οίκους, οι περισσότεροι αναφέρονται στο Χριστό και κάποιοι στη Θεοτόκο (Β-Δ-Ζ-Ω). Γενικό θέμα του ύμνου είναι ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου. Με πηγές του την Αγία Γραφή και τους Πατέρες της Εκκλησίας, ο Ακάθιστος Ύμνος περιγράφει τα ιστορικά γεγονότα, αλλά προχωρεί και σε θεολογική και δογματική ανάλυσή τους. Ο πρώτοι δώδεκα οίκοι του (Α έως Μ) αποτελούν το ιστορικό μέρος, όπου εξιστορούνται τα γεγονότα από τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου μέχρι την Υπαπαντή, ακολουθώντας τη διήγηση του Ευαγγελιστή Λουκά. Έτσι,αΑναφέρεται ο Ευαγγελισμός (Α-Δ), η επίσκεψη της εγκύου Παρθένου στην Ελισάβετ (Ε), οι αμφιβολίες του Ιωσήφ (Ζ), η προσκύνηση των ποιμένων (Η) και των Μάγων (Θ-Κ), η Υπαπαντή (Μ) και η φυγή στην Αίγυπτο (Λ) [ο μόνος οίκος που έχει πηγή το απόκρυφο πρωτευαγγέλιο του Ματθαίου. Οι τελευταίοι δώδεκα (Ν-Ω) αποτελούν το θεολογικό ή δογματικό μέρος, στο οποίο ο μελωδός αναλύει θεολογικές και δογματικές προεκτάσεις της Ενανθρώπισης του Κυρίου και το σκοπό της, που είναι η σωτηρία των πιστών. Ο μελωδός βάζει στο στόμα του αρχαγγέλου, του εμβρύου Προδρόμου, των ποιμένων, των μάγων και των πιστών τα 144 συνολικά “Χαῖρε” προς τη Θεοτόκο, που αποτελούν ποιητικό εμπλουτισμό του χαιρετισμού του Γαβριήλ “Χαῖρε Κεχαριτωμένη”, που αναφέρει ο Ευαγγελιστής Λουκάς5.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ: Ο αρχάγγελος Γαβριήλ έρχεται και φέρνει το θεϊκό μήνυμα, το “χαῖρε”, στη Θεοτόκο. Η Θεοτόκος απορεί για τον παράδοξο τρόπο της συλλήψεως. Ο Γαβριήλ της εξηγεί την απόρρητη βουλή του Θεού. Η δύναμη του Θεού επισκιάζει την Παρθένο και συλλαμβάνει τον Υιό του Θεού. Η Θεοτόκος επισκέπτεται τη συγγενή της Ελισάβετ, που κυοφορεί τον Πρόδρομο Ιωάννη, και ανταλλάσσουν προφητικούς λόγους. Ο Ιωσήφ αμφιβάλλει, αλλά ενημερώνεται από τον άγγελο για το μυστήριο της συλλήψεως. Ο Χριστός γεννάται και οι ποιμένες έρχονται και Τον προσκυνούν. Το αστέρι δείχνει τον δρόμο στους μάγους της Ανατολής. Οι μάγοι προσκυνούν το Θείο Βρέφο και επιστρέφουν από άλλο δρόμο στη Βαβυλώνα. Η φυγή της Αγίας Οικογένειας στην Αίγυπτο. Ο Συμεών δέχεται στην αγκάλη του ως βρέφος τον Χριστό. Ο Λόγος του Θεού με την σάρκωσή Του δημιουργεί νέα κτίση, που Τον δοξολογεί Ο παράξενος [“ὁ ξένος”] τόκος προτρέπει τους ανθρώπους να αποξενωθούν από τον κόσμο και να υψώσουν το νου τους στον ουρανό. Όλος ήταν στην γη ο δοξολογούμενος Λόγος, αλλά και από τον ουρανό δεν απουσίαζε. Οι άγγελοι θαύμασαν το έργο της ενανθρώπησης του Θεού και την κοινωνία του με τους ανθρώπους. Οι σοφοί του κόσμου μένουν άφωνοι, μη μπορώντας νά εξηγήσουν το μυστήριο της γεννήσεως Ο Ποιμένας γίνεται πρόβατο για να σώσει τον κόσμο. Η Παρθένος γίνεται τείχος που προστατεύει όλους τους πιστούς. Κανένας ύμνος δεν επαρκεί για να υμνηθεί ο Σαρκωθείς Βασιλέας. Η Θεοτόκος είναι η λαμπάδα, που καθοδηγεί τους πιστούς στη Θεογνωσία. Ο Χριστός ήρθε στο κόσμο για να δώσει χάρη. Η Θεοτόκος είναι έμψυχος ναός στον οποίο δοξάζεται ο Χριστός. Τέλος, Ύμνος και ικεσία προς την Παρθένο.

ΟΙ ΣΗΜΕΡΙΝΕΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΕΣ: Παλαιότερα ο Ακάθιστος Ύμνος ψαλλόταν. Δεν διασώθηκε όμως ο τρόπος μελωδικής του εκτέλεσης, για το λόγο αυτό ψάλλεται μόνο το προοίμιο σε ήχο πλάγιο δ'. Στην ακολουθία των Χαιρετισμών, ψάλλεται αρχικά ο “Κανόνας” [Τροπάρια των Χαιρετισμών], με εννέα ωδές, ξεκινώντας με τους αντίστοιχους ειρμούς: Ἀνοίξω τὸ στόμα μου καὶ πληρωθήσεται πνεύματος... Τοὺς σοὺς ὑμνολόγους Θεοτόκε... Ὁ καθήμενος ἐν δόξῃ ἐπὶ θρόνου Θεότητος...

Ἐξέστη τὰ σύμπαντα, ἐπὶ τῇ θείᾳ δόξῃ σου... Τὴν θείαν ταύτην καὶ πάντιμον... Οὐκ ἐλάτρευσαν τῇ κτίσει οἱ θεόφρονες... Παῖδας εὐαγεῖς ἐν τῇ καμίνῳ... Ἅπας γηγενής σκιρτάτω τῷ πνεύματι... Ακολουθεί η απαγγελία των οίκων του Ακαθίστου ύμνου. Ο ιερέας στέκεται στο μέσο του ναού, εκεί που παλιά βρισκόταν ο άμβωνας, και από τον οποίο ψαλλόταν το κοντάκιο. Εκεί, μπροστά σε εικόνα της Θεοτόκου απαγγέλλει τους οίκους. Τις πρώτες τέσσερις Παρασκευές της Μεγάλης Σαρακοστής απαγγέλλει από 6 οίκους, δηλαδή την πρώτη Παρασκευή (Α΄ Χαιρετισμοί) τους Α-Ζ, τη δεύτερη (Β΄ Χαιρετισμοί) τους Η-Μ, την τρίτη (Γ΄ Χαιρετισμοί) τους Ν-Σ, την τέταρτη (Δ΄ Χαιρετισμοί) τους Τ-Ω και, τέλος, την πέμπτη Παρασκευή (Ακάθιστος Ύμνος) όλους μαζί . Αξίζει να σημειωθεί πως στην Κωνσταντινούπολη, την γ΄ Παρασκευή των Νηστειών, συνηθίζεται να πηγαίνει ο Οικουμενικός Πατριάρχης με τους πατριαρχικούς χορούς στο ναό της Παναγίας των Βλαχερνών και να απαγγέλλει εκεί τους οίκους του Ακαθίστου. Η παράδοση αυτή ανακαλεί τη μνήμη των γεγονότωντου 626, δηλαδή της σωτηρίας της Πόλης με και της πρώτης εκτέλεσης του Ύμνου. Ο ιστορικός αυτός συμβολισμός προσδίδει λαμπρότητα και συναισθηματική φόρτιση στην ακολουθία, την οποία παρακολουθούν κάθε χρόνο πολλοί χριστιανοί από όλα τα μέρη της Πόλης.

ΟΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΟΥ ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ: Στην περίφημη εικόνα της Παναγίας των Βλαχερνών, η Παναγία εικονίζεται σε όρθια στάση, με τα χέρια υψωμένα σε δέηση, ενώ σε εγκόλπιο, που έφερε στο στήθος της, εικονιζόταν ο Χριστός. Η εικόνα εξαφανίστηκε κατά την Εικονομαχία και κατά την παράδοση ανακαλύφθηκε το 1030 πίσω από έναν τοίχο, όταν ο Ρωμανός Γ΄ ο Αργυρός ανακαίνισε το ναό6. Κατά καιρούς έχουν αγιογραφηθεί διάφορες εικόνες με θέμα τον Ακάθιστο Ύμνο, στις οποίες παρουσιάζεται η Παναγία και γύρω της μικρές εικόνες που αναφέρονται σε κάθε οίκο του ύμνου. Υπάρχουν επίσης σχετικές τοιχογραφίες με το θέμα αυτό σε διάφορους ναούς. Από τις φορητές εικόνες, οι πιο γνωστές είναι:

Α΄ της Μονής Δοχειαρίου, που είναι μια μικρή και δυσδιάκριτη φορητή εικόνα και η οποία, κατά την παράδοση, είναι αυτή, μπροστά στην οποία εψάλλη για πρώτη φορά ο ύμνος από τον Πατριάρχη Σέργιο. Αυτό γράφει και αργυρή πλάκα στο πίσω μέρος της. Η παράδοση αναφέρει θαύματα που σχετίζονται με την εικόνα αυτή. Φυλάσσεται σε ομώνυμο παρεκκλήσιο και εκεί διαβάζονται οι Χαιρετισμοί επί καθημερινής βάσης.

Β΄της Μονής Χιλανδαρίου. Στο Καθολικό αυτής της μονής φυλάσσεται η εικόνα της Θεοτόκου του Ακαθίστου Ύμνου, που όταν, κατά την παράδοση, το 1837 ξέσπασε πυρκαγιά, και οι μοναχοί έψαλλαν τον Ακάθιστο Ύμνο, η εικόνα παρέμεινε άθικτη. Το γεγονός αυτό εορτάζεται στις 12 Ιανουαρίου.

Γ΄ της Μονής Ζωγράφου. Μπροτά στην εικόνα αυτή του Ακαθίστου, κατά την παράδοση, ένας γέροντας διάβαζε καθημερινά τον Ακάθιστο Ύμνο μέχρι που κάποια μέρα η εικόνα μίλησε και προανήγγειλε ότι πλησιάζουν λατινόφρονες στο μοναστήρι. Έκτοτε η εικόνα ονομάζεται Προαναγγελόμενη.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια Α΄1130-1156. Ι. Φουντούλης, Ο Ακάθιστος Ύμνος, ιστότοπος της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος. mountathow.gr Γρηγόριος Παπαγιαννάκης. Ακάθιστος Ύμνος: άγνωστες πτυχές ενός πολύ γνωστού κειμένου. Εκδόσεις Βάνιας, Θεσσαλονίκη 2006. O Aκάθιστος Ύμνος [κείμενο], Οικουμενικό Πατριαρχείο και Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος [Μυριόβιβλος]. Α. Φιλιππίδης, Ιστορική αναδρομή στα χρόνια του Ακαθίστου Ύμνου, περιοδικό Παρέμβασις, Μάρτιος 2006. Παναγιώτης Αραμπατζής, «Απάντησις εις το ερώτημα: ποιος είναι ο ποιητής των 24 οίκων του Ακάθιστου Ύμνου εκ της μυστικής ακροστιχίδος του», Ελληνική Ιστορική Εταιρεία, Η' Πανελλήνιο Ιστορικό Συνέδριο-Πρακτικά, Αθήνα, 1987, σελ.137-140. Ακάθιστος Ύμνος, λήμμα στο Orthodoxwiki και στη Wikipedia. Μπορίσοβα, Τατιάνα, Ο Ακάθιστος Ύμνος και η μετάφρασή του στην εκκλησιαστική σλαβική γλώσσα, Πανεπιστήμιο Κρήτης. Σχολή Φιλοσοφική. Τμήμα Φιλολογίας, 2007.

………………………………………………………

1 Διαβάζουμε στο Συναξαριστή: “ὀρθοστάδην τότε πᾶς ὁ λαὸς κατὰ τὴν νύκτα ἐκείνην τὸν ὕμνον τῇ τοῦ Λόγου Μητρὶ ἔμελψαν καὶ ὅτι πᾶσι τοῖς ἄλλοις οἴκοις καθῆσθαι ἐξ ἔθους ἔχοντες, ἐν τοῖς παροῦσι τῆς θεομήτορος ὀρθοὶ πάντες ἀκροώμεθα”.

2. Αν. Φιλιππίδης, Ιστορική αναδρομή στα χρόνια του Ακαθίστου, περιοδικό Παρέμβασις, Μάρτιος 2006 και Θ. Σαμαράς, Ο Ακάθιστος Ύμνος, εφημερίδα «Ελεύθερο Βήμα», Κομοτηνή, 9/3/2001

3. Εκεί γράφει ο Χριστόφορος: “Incipit Hymnus de Sancta Dei Genetrice Maria, Victoriferus atque Salutatorius, a Sancto Germano Patriarcha Constantinopolitano”.

4 Αυτό είναι η αρχή του α΄ οίκου του Ακάθιστου Ύμνου.

5. Λουκάς α΄28.

Πηγή

Πρόγραμμα Διορθόδοξης Επιστημονικής Ημερίδας για την καταδίκη του Οικουμενισμού και της Ψευδοσυνόδου της Κρήτης

Πηγή

Με ποιό τρόπο φροντίζει η θεσμική Εκκλησία τα στελέχη της να γίνουν επιστήμονες-Οικουμενιστές!

     

Θέλετε να γίνετε οικουμενιστής και με τη βούλα;

Η Ελλαδική Εκκλησία σας στέλνει στο Σαμπεζύ!

Του Άγγελου Ρούσσου

Την στιγμή, που η εκκλησιαστική επικαιρότητα συγκλονίζεται από τις διακοπές μνημόνευσης Επισκόπων εξαιτίας κυρίως των εναγκαλισμών με τους παπικούς και την Σύνοδο του Κολυμπαρίου, η επίσημη Ελλαδική Εκκλησία ανοίγει διάπλατα τον δρόμο και προσκαλεί άπαντες να μυηθούν στην οικουμενιστική θεολογία που τόσα δεινά έχει φέρει στην Ορθοδοξία.

Σήμερα 31 Μαρτίου ολοκληρώνεται η διορία που έχει δώσει η ΔΙΣ

Οι Ορθόδοξοι Επίσκοποι πάντα ομολογούσαν, οι αιρετικοί πάντα εδίωκαν!

31 Μαρτίου: Εορτή του Αγίου Υπατίου του Επισκόπου Γαγγρών

Τη μνήμη του Αγίου Υπατίου του Επισκόπου Γαγγρών τιμά σήμερα, 31 Μαρτίου, η Εκκλησία μας.

Ο Άγιος Υπάτιος ήταν μορφή από εκείνες που δόξασαν την Εκκλησία στους πρώτους αιώνες της και αγωνίσθηκαν για το θρίαμβο του χριστιανισμού και της Ορθοδοξίας.

Ήταν επίσκοπος Γαγγρών στα χρόνια του Μεγάλου. Κωνσταντίνου και συμμετείχε στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαια (325 μ.Χ.), κατά της πλάνης του Αρείου.
Στο ποιμαντικό του έργο, εξακολούθησε να διδάσκει και να καθοδηγεί το ποίμνιο του, αλλά κυρίως αντιμαχόταν τις αιρέσεις,

...«Τώρα καταλαβαίνω γιατί οι ιερείς κάθονται προσοχή στον Επίσκοπο»!

Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης:

Συνέντευξη με τον κ. Κοντογουλίδη

στα FM100 [mp3...

Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΟΥ 1848

(Μέρος τῆς Πατριαρχικῆς Ἐγκυκλίου τοῦ 1848, συγκληθείσης ἐν Κωνσταντινουπόλει)


«Πᾶσι τοῖς ἁπανταχοῦ ἐν τῷ ἁγίῳ Πνεύματι ἀγαπητοῖς καί περισπουδάστοις ἡμῖν ἀδελφοῖς ἁγίοις ἀρχιερεῦσι, τῷ τε περί αὐτούς εὐλαβεστάτῳ Κλήρῳ καί πᾶσι τοῖς Ὀρθοδόξοις γνησίοις τέκνοις τῆς μιᾶς, ἁγίας, καθολικῆς καί ἀποστολικῆς ἐκκλησίας, τόν ἐν Πνεύματι ἁγίῳ ἀδελφικόν ἀσπασμόν καί πᾶν ἀγαθόν παρά Θεοῦ καί σωτήριον...

(20) ..."Κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας", ἥν παρελάβομεν ἄδολον παρὰ τηλικούτων ἀνδρῶν, ἀποστρεφόμενοι πάντα νεωτερισμὸν ὡς ὑπαγόρευμα τοῦ διαβόλου· ὁ δεχόμενος νεωτερισμόν, κατελέγχει ἐλλιπῆ τὴν κεκηρυγμένην ὀρθόδοξον πίστιν. Ἀλλ᾽ αὐτὴ πεπληρωμένη ἤδη ἐσφράγισται, μὴ ἐπιδεχόμενη μήτε μείωσιν, μήτε αὔξησιν, μήτε ἀλλοίωσιν οἱανδήποτε, καὶ ὁ τολμῶν ἢ πρᾶξαι ἢ συμβουλεῦσαι ἢ διανοηθῆναι τοῦτο ἠρνήθη τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ, ἤδη ἑκουσίως καθυπεβλήθη εἰς τὸ αἰώνιον ἀνάθεμα διὰ τὸ βλασφημεῖν εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, ὡς τάχα μὴ ἀρτίως λαλῆσαν ἐν ταῖς Γραφαῖς καὶ διὰ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Τὸ φρικτὸν τοῦτο ἀνάθεμα, ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Χριστῷ ἀγαπητά, οὐκ ἐκφωνοῦμεν ἡμεῖς σήμερον, ἀλλ᾽ ἐξεφώνησε πρῶτος ὁ Σωτὴρ ἡμῶν "ὃς ἂν εἴπη κατὰ τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου, οὐκ ἀφεθήσεται αὐτῷ οὔτε ἐν τῷ νῦν αἰῶνι οὔτε ἐν τῷ μέλλοντι" (Ματθ. ιβ‘, 32)· ἐξεφώνησεν ὁ θεῖος Παῦλος· "ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ᾽ ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω" (Γαλ. α’, 6-8)· ἐξεφώνησαν τοῦτο αἱ ἑπτὰ Οἰκουμενικοὶ Σύνοδοι καὶ σύμπας ὁ χορὸς τῶν θεοφόρων Πατέρων.Ἅπαντες σὺν νεωτερίζοντες ἢ αἱρέσει ἢ σχίσματι, ἑκουσίως ἐνεδύθησαν, κατὰ τὸν ψαλμωδόν, "κατάραν ὡς ἱμάτιον"
(Ψαλμ. ρη’,18), κἄν τε Πάπαι κἄν τε Πατριάρχαι, κἄν τε Κληρικοί, κἄν τε Λαϊκοὶ ἔτυχον εἶναι "κἂν ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ ἀνάθεμα ἔστω, εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ᾽ ὃ παρελάβετε". Οὕτω φρονοῦντες οἱ Πατέρες ἡμῶν καὶ ὑπακούοντες εἰς τοὺς ψυχοσωτηρίους λόγους τοῦ Παύλου ἐστάθησαν σταθεροὶ καὶ ἑδραῖοι εἰς τὴν ἐκ διαδοχῆς παραδοθεῖσαν αὐτοῖς πίστιν καὶ διέσωσαν αὐτὴν ἄτρεπτον καὶ ἄχραντον διὰ μέσου τοσούτων αἱρέσεων, καὶ παρέδωκαν αὐτὴν εἰς ἡμᾶς εἰλικρινῆ καὶ ἀνόθευτον, ὡς ἐξῆλθεν ἄδολος ἀπὸ τοῦ στόματος τῶν πρώτων ὑπηρετῶν τοῦ Λόγου·  οὕτω φρονοῦντες καὶ ἡμεῖς, ἄδολον, ὡς παρελάβομεν, μετοχετεύσομεν αὐτὴν εἰς τὰς ἐπερχομένας γενεάς, μηδὲν παραμείβοντες, ἵνα ὦσι κακεῖνοι ὡς καὶ ἡμεῖς εὐπαρουσίαστοι καὶ ἀκαταίσχυντοι, λαλοῦντες περὶ τῆς τῶν προγόνων ἡμῶν πίστεως...  ...Ἔπειτα παρ᾽ ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησαν ποτὲ εἰσαγαγεῖν νέα, διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστιν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός, ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὐτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων αὐτοῦ, ὡς ἔργῳ ἐπειράθησαν καὶ πολλοὶ τῶν ἀπὸ τοῦ σχίσματος Παπῶν τε καὶ Πατριαρχῶν Λατινοφρόνων μηδὲν ἀνύσαντες...». 

+ΑΝΘΙΜΟΣ ἐλέῳ Θεοῦ Ἀρχιεπίσκοπος Κων/πόλεως Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικός Πατριάρχης

+ΙΕΡΟΘΕΟΣ ἐλέῳ Θεοῦ Πάπας καί Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας καί πάσης Αἰγύπτου

+ΜΕΘΟΔΙΟΣ ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης Ἀντιοχείας

+ΚΥΡΙΛΛΟΣ ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

καί αἱ περί αὐτούς Ἱεραί Σύνοδοι.

Πηγή 

Εξηγήση της Δ΄ Ωδής του Κανόνος του Ακαθίστου Ύμνου

 Ἀνδρέας Θεοδώρου

Ὠδὴ Δ΄. Ὁ Εἱρμὸς

   «Ὁ καθήμενος ἐν δόξῃ, ἐπὶ θρόνου θεότητος, ἐν νεφέλῃ κούφῃ, ἦλθεν Ἰησοῦς ὁ ὑπέρθεος, τή  ἀκηράτῳ παλάμῃ καὶ διέσωσε, τοὺς κραυγάζοντας· Δόξα, Χριστέ, τή  δυνάμει σου».

Αὐτός πού κάθεται στήν Τριαδικὴ δόξα τῆς θεότητος, ἦλθε μέσα σὲ κούφη (ἐλαφριά) νεφέλη, ὁ Ἰησοῦς ὁ ὑπέρθεος, ὁ ὁποῖος μὲ τή δύναμη τῆς ἀκήρατης παλάμης του ἔσωσε (ἀπὸ τὴν ἁμαρτία) αὐτούς πού κραυγάζουν δόξα, Χριστέ, στήν θεία σου δύναμη.

Ἡ δόξα πού ἀποῤῥέει ἀπὸ τή Θεία οὐσία εἶναι κοινὴ καὶ εἰς τὰ τρία πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Κάθε Θεία ὑπόσταση εἶναι σὲ ἴσο μέτρο φορέας ὁλόκληρης τῆς Θείας δόξας, ὅπως καὶ οἱ ἄλλες δύο ὑποστάσεις τοῦ τριαδικοῦ Θεοῦ. Ὁ Πατὴρ δοξάζεται ἀπαράλλακτα ὅπως ὁ Υἱὸς καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον. Ἡ ὅποια μείωση τῆς Θείας δόξας συνεπιφέρει μείωση καὶ τοῦ τριαδικοῦ τῶν προσώπων ἀξιώματος, ὑποβάθμιση καὶ κατάργηση τῆς τάξεως καὶ τῆς ἰσοτιμίας στήν Τριάδα.

Ὁ Χριστὸς ἦλθε στή γῆ χωρὶς νά χάσει τίποτε ἀπὸ τὸ τριαδικὸ του ἀξίωμα. Ἦλθε ντυμένος ὁλόκληρη τή  δόξα του, ἂν καὶ αὐτὴ κρυβόταν πίσω ἀπὸ τὸ παραπέτασμα τῆς σάρκας, τὴν ὁποίαν αὐτοβούλως προσέλαβε. Αὐτὴ τὴν ἔννοια εἶχε ἡ κένωση τοῦ Λόγου στό πεδίο τῆς Θείας ἐνανθρωπήσεως: ἀπόκρυψη τῆς τριαδικῆς δόξας καὶ παράλληλα ἀμφίεση τῆς ταπεινώσεως τῆς φτωχῆς καὶ ἐπίκηρης ζωῆς. Σ’ αὐτὸ τὸ θεοδύναμο πλέγμα ἀνυψώνεται ἡ ταπείνωση τῆς γῆς, ἐγκεντρίζεται στήν ἄφθινη δόξα τοῦ Θεοῦ, ὁ φτωχὸς ἄνθρωπος γίνεται ὁμόθεος, ἐξυψώνεται καὶ λαμπρύνεται ἡ κτίση, ἀνακεφαλαιώνεται ἡ πλάση ὁλόκληρη.

Ὁ Χριστός, ὁ ἔνδοξος Λόγος τοῦ Πατρός, ἦλθε στή  γῆ ἐπιβαίνων

Το επισκοπικό δικαστήριο της ντροπής, στη Μητρόπολη Ναυπάκτου.

«Αστακός» η Μητρόπολη Ναυπάκτου για το επισκοπικό δικαστήριο

«...Θα γράψει μελανή ιστορία ο μητροπολίτης»

Δεν εμφανίστηκε ο «κατηγορούμενος» π. Θεολόγος Μακρής
Στην Μητρόπολη Ναυπάκτου ήταν σήμερα το προγραμματισμένο  επισκοπικό δικαστήριο, εναντίον του

Γιατί να αντιδράσουν; --80 «τυφλοί» Ελλαδίτες Επίσκοποι και 10.000 ιερείς τα «βλέπουν» όλα καλά!

     «Π.Π.»: Ἡ νέα «ἐκκλησία» τῶν διαφορετικῶν «ὁμολογιῶν» καὶ τοῦ μεγάλου αἱρετικοῦ μητροπολίτη καὶ θεολόγου Ἰω. Ζηζιούλα, εἶναι ἐδῶ!

Ντοκουμέντο 1^ο. Ιστολόγιον Κατάνυξις:

Διάλογος Ορθοδόξων και Παπικών σήμερα στο Μπάρι

Τι θα ακούσουμε;

Έρευνα Ιστολόγιον Κατάνυξις

Σήμερα με 3 διαφορετικές αναρτήσεις, θα επιχειρήσουμε να αναδείξουμε, τον προβληματικό χαρακτήρα των οικουμενιστικών διαλόγων της διοικούσης Εκκλησίας. Αφορμή της έρευνάς αυτής, στάθηκε άλλη μια πρωτοβουλία για "διάλογο", στην οποία συμμετέχει ο μητροπολίτης Μεσσηνίας κκ. Χρυσόστομος. 

Η πρωτοφανής στα ιστορικά χρονικά της Εκκλησίας πρακτική της παρουσίας αιρετικών στη σύνοδο, ως παρατηρητών, παρήγαγε κάποιες θέσεις, συνεντεύξεις και απόψεις, οι οποίες απηχούν τις θέσεις των Παπικών, σχετικά με το θέμα του σημερινού "διαλόγου" στο Μπάρι της Ιταλίας. 

Ξεκινάμε με τον κ. Νίκο Τζωΐτη, αναλυτή του Οικουμενικού Πατριαρχείου και στενό συνεργάτη του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου. Η συνέντευξη δόθηκε στο radiovaticana στην κα Francesca Sabatinelli. 

Προειδοποίηση των συντακτών του Ιστολογίου: Οι απόψεις που ακούγονται θα σας "ταράξουν" Σαρακοστιάτικα και ζητούμε συγγνώμη προκαταβολικά για το σκανδαλισμό.

Για τον Νίκο Τζωΐτη, αναλυτή του Οικουμενικού Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης και στενό συνεργάτη του Βαρθολομαίου, οι πραγματικές δυσκολίες δεν είναι η αντανάκλαση των διαφορών σε θέματα θεολογικά, όπως επιβεβαιώνει στο μικρόφωνο στην Francesca Sabatinelli:

“.. Αδυναμία σε θέματα πίστης όχι. Σίγουρα όχι, καθότι υπάρχει μια κοινωνία πίστης. Ωστόσο, η Ορθόδοξη εκκλησία πρέπει να δείξει ότι έχει τελειώσει η πρώτη χιλιετία, στην οποία ήταν αυτοκράτειρα στο να αποφασίζει πότε να συγκαλεί ένα Οικουμενικό Συμβούλιο. Στην δεύτερη χιλιετία οι Ανατολικές Εκκλησίες είχαν διαχωριστεί και στο 2000 έχουν ξανασυναντηθεί. Τώρα, στην τρίτη χιλιετία υπάρχουν θέματα ποιο σημαντικά, (σ.σ. "Π.Π.": ἀπὸ τὰ θέματα Πίστεως) όπως το να δώσουν απαντήσεις παραδείγματος χάριν στην κρίση που υπάρχει σήμερα στον κόσμο. Δεν είναι ένα ζήτημα, όπως θα φάνταζε, δογματικό αλλά μια τοποθέτηση, η έκφραση της δικής της γνώμης. Φυσικά, αυτό μας θλίβει μα δεν μας ανησυχεί, καθότι δυστυχώς αναλαμβάνει η πολιτική και όχι η χριστιανική άποψη. Κατά τη γνώμη μου, απουσιάζει λίγο η σεμνότητα. Σήμερα, πράγματι, θα έλεγε ο Παύλος ότι δεν χρειάζεται απλά να γνωρίζουμε γλώσσες, καθότι είναι το πνεύμα αυτό που ανανεώνει. Μπορείς να γνωρίζεις γλώσσες, να φέρεις τίτλους, αλλά να αν δεν διαθέτεις φιλανθρωπία και ταπεινοφροσύνη, είσαι απολύτως τίποτα...”

Ερώτηση – Ποιο είναι πραγματικά το κύριο πρόβλημα, επί του παρόντος μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, πέρα από τις διπλωματικές διαφορές;

Απάντηση – Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι πολύ δεμένη με την παράδοση. Σκέφτομαι αυτή την στιγμή τον μεγάλο θεολόγο Ιωάννη  Ζηζιούλα, ο οποίος έλεγε ότι η παράδοση είναι η αλήθεια θα

Συνέδριο για την μετάνοια ή δήλωση μετανοίας;

Ἤδη ὁ ἕνας ἐκ τῶν ὁμιλητῶν κ. Λυκ. Μαρκούδης ἔ-
κανε "δήλωση μετανοίας"! Δώρησε στὸν Πατριάρχη
τὸ πορτραῖτο του, ἐκ μέρους τοῦ Πειραιῶς Σεραφείμ!

 ΚΑΤΑΝΥΞΙΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ!

Συνέδριο για την μετάνοια

ή

δήλωση μετανοίας;

Αναρωτιώμαστε, πώς τα ανωτέρω αγαπητά μας πρόσωπα, που μέχρι πρότινος βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή του αντιαιρετικού αγώνα, καταδέχτηκαν να συμμετάσχουν σε ένα συνέδριο υπό την αιγίδα ενός μητροπολίτη, φανατικού υποστηρικτή της Συνόδου του Κολυμπαρίου και μιας μητρόπολης που προσπαθεί πάση θυσία να καταπνίξει κάθε φωνή αντίδρασης κατά της λαίλαπας του οικουμενισμού;

Ιστολόγιο Κατάνυξις

Στις 13/3/ 2017, πραγματοποιήθηκε στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης, ημερίδα με θέμα: «Το μεγαλείο της μετάνοιας στη ζωή του ανθρώπου». Το συνέδριο συνδιοργανώθηκε από τον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου – Πολιούχου Θεσσαλονίκης και πτυχιούχους της Θεολογικής Σχολής και άλλων Σχολών του Α.Π.Θ, υπό την αιγίδα του μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ. Ανθίμου και με την συμμετοχή, μεταξύ άλλων, του καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ κ. Δημήτριου Τσελεγγίδη, ως προεδρεύοντος, και του Μητροπολίτη Γόρτυνος κ. Ιερεμία ως συνέδρου.

Μας εξέπληξαν δυσάρεστα ο χρόνος και ο τρόπος που επέλεξε ο σύλλογος να συνεργαστεί με την Ι.Μ.Θ. στην διοργάνωση της ημερίδας, όσο και η συμμετοχή σε αυτή του κ. Τσελεγγίδη και του Μητροπολίτου Γόρτυνος, από τους οποίους θα περιμέναμε να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του αγώνα κατά της αίρεσης του Οικουμενισμού. Αντ’ αυτού επέλεξαν να στραφούν σε πιό "πνευματικά λημέρια" και να αφήσουν τα δογματικά και τον πάπα, κατά την πρόσφατη συμβουλή του Αγίου Γόρτυνος, “Αϊ στο καλό από εκεί με τα δογματικά και τον πάπα, ξεχάσαμε τη σωτηρία το "Κύριε ελέησον", δηλαδή τα πνευματικά μας".

Αναρωτιώμαστε, λοιπόν, πώς τα ανωτέρω αγαπητά μας πρόσωπα, που μέχρι πρότινος βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή του αντιαιρετικού αγώνα, καταδέχτηκαν να συμμετάσχουν σε ένα συνέδριο υπό την αιγίδα ενός μητροπολίτη, φανατικού υποστηρικτή της Συνόδου του Κολυμπαρίου και μιας μητρόπολης που προσπαθεί πάση θυσία να καταπνίξει κάθε φωνή αντίδρασης κατά της λαίλαπας του οικουμενισμού;

Πώς ο κ. Τσελεγγίδης καταδέχεται να προεδρεύει σε συνέδριο υπό της αιγίδα του Μητροπολίτου θεσσαλονίκης κ. Άνθιμου που καταδιώκει μέχρι εξοντώσεως τον ακαδημαϊκό του συνάδελφο, συναγωνιστή και συνοδοιπόρο στον αντιοικουμενιστικό αγώνα και συμπρόεδρο στην άτυπη σύναξη Ορθοδόξων Κληρικών και μοναχών, π. Θεόδωρο Ζήση και τον αγνό αγωνιστή-ομολογητή

«Η κυήσασα Ιατήρα των απάντων»!

  

«Ἰατήρα, τῶν ἁπάντων ἡ κυήσασα, χαῖρε θεόνυμφε· ἡ ράβδος ἡ μυστική, ἄνθος τὸ ἀμάραντον, ἡ ἐξανθήσασα· χαῖρε Δέσποινα, δι’ ἧς χαρᾶς πληρούμεθα, καὶ ζωὴν κληρονομοῦμεν».

   Χαῖρε, Θεόνυμφε, σὺ ποὺ γέννησες τὸν ἰατρὸ τῶν ἀνθρώπων· σὺ ποὺ εἶσαι ἡ μυστικὴ ράβδος, ἀπὸ τὴν ὁποία βλάστησε τὸ ἀμάραντο ἄνθος· χαῖρε, Δέσποινα, διὰ τῆς ὁποίας γεμίζουμε ἀπὸ χαρὰ καὶ κληρονομοῦμε τὴν αἰώνια ζωή.   Ὁ φωτεινὸς χῶρος τῆς Ὑπεραγίας εἶναι τὸ παγκόσμιο ἰατρεῖο, στὸ ὅποιον ἡ ἀσθενήσασα πρὸς θάνατο φύση τῶν ἀνθρώπων βρίσκει τὴν ἴαση καὶ τὴ θεραπεία της. Νόσος εἶναι ἡ ἁμαρτία, ἡ ὁποία προκαλεῖ κακοπάθεια καὶ θάνατο. Τὸ δηλητήριο τῆς παρακοῆς εἶναι δραστικότατο καὶ σὲ περίπτωση ποὺ δὲν ἀφαιρεθεῖ, θὰ ὁδηγήσει τὴν ὕπαρξη στὴν καταστροφὴ καὶ τὸ θάνατο. Εἶναι ἡ φθορὰ ποὺ σιγὰ-σιγὰ κατατρώγει τὴ φύση καὶ τὴν ὁδηγεῖ σὲ ἀποδιοργάνωση καὶ ἐξόντωση. Τὸ ζήτημα εἶναι φοβερὸ καὶ τεράστιο. Ἡ ἁμαρτία εἶναι αὐτὸ ποὺ χαλάει ὅ,τι ἔπλασε ὁ Θεός, αὐτὸ ποὺ ἐναντιώνεται στὴν ἀπειρόσοφή του ἐνέργεια καὶ ἀφανίζει τὴ δημιουργία. Καὶ ὅπως, γιὰ νὰ ζήσει ὁ σωματικὸς ὀργανισμὸς πρέπει ν’ ἀφαιρεθεῖ ἀπ’ αὐτὸν ἡ ἀρρώστια ποὺ τὸν ταλαιπωρεῖ καὶ τὸν βασανίζει, Ἔτσι γιὰ νὰ ζήσει καὶ ἡ ψυχὴ πρέπει ἀπαραιτήτως νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὸ ξένο καὶ φθοροποιὸ σῶμα τῆς ἁμαρτίας, ποὺ κόλλησε στὴν πλάση ἀπὸ τότε ποὺ ἔγινε ἡ ἀποστασία ἀπὸ τὸν Θεό. Ὁ ἰατρὸς δὲ τῆς φύσεως εἶναι ὁ Χριστός, πού, γιὰ νὰ γιατρέψει τὸ πλάσμα του ἀπὸ τὴ νόσο τῆς ἁμαρτίας, ἄφησε τὸν οὐρανὸ καὶ ἔστησε τὸ ἰατρεῖο του στὴ γῆ στὰ φωτεινὰ διαμερίσματα τῆς Παρθένου. Ἐκεῖ μάζεψε τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἦταν πληγωμένος καὶ ἑτοιμοθάνατος, καθάρισε τὶς πληγές του μὲ τὴ δραστικὴ δύναμη τῆς χάριτός του καὶ ἐνεφύσησε στὸ σχεδὸν νεκρωμένο σῶμα του καὶ πάλι ζωή, πολὺ ἀνώτερη καὶ ὀμορφότερη ἀπὸ τὴν πρώτη ποὺ εἶχε στὸν ἐπίγειο Παράδεισο καὶ ἔχασε στὴ συνέχεια μὲ τὴν τραγικὴ περιπέτεια τῆς ἀποστασίας του. Ἰατρός, ἰατρεῖο καὶ φάρμακα συνιστοῦν τὸ ἐσώτερο βάθος τοῦ θεομητορικοῦ θαύματος.   Στὴ συνέχεια ἡ Παρθένος παρομοιάζεται μὲ «ράβδον μυστικήν, ἑξανθήσασαν ρόδον τὸ ἀμάραντον». Ἡ παρομοίωση εἶναι παρμένη ἀπὸ τὴν Π. Διαθήκη καὶ ἀναφέρεται στὴ ράβδο τοῦ Ἀαρών, τὴν ὁποίαν κατ’ ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ ἔθεσαν μαζὶ μὲ ἕνδεκα ἄλλες στὴ Σκηνὴ τοῦ Μαρτυρίου, καὶ ἡ ὁποία ἂν καὶ ξηρή, ἔβγαλε ἄνθος, σημεῖο ὅτι ἀπὸ τὸν οἶκο Λευὶ ἤθελε ὁ Θεὸς νὰ λαμβάνεται τὸ ἱερατεῖο τοῦ Ἰσραήλ. Καὶ ἡ Παρθένος Μαρία χρημάτισε ράβδος νοητή, ἡ ὁποία, ἂν καὶ ἀκατέργαστη ἀπὸ ἀνθρώπινη δύναμη, ἔβγαλε τὸν ἀνθὸ τῆς ζωῆς, τὸ λουλούδι τὸ ἀμάραντο, τοῦ ὁποίου ἡ χάρη καὶ ἡ ὀμορφιὰ ἀνέδειξε τὸν Μέγαν Ἀρχιερέα τῆς φύσεως, τὸν ἀρχηγὸ τῆς πίστεως Ἰησοῦ, τὸν διφυῆ Υἱὸ τῆς Παρθένου καὶ τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος γεμίζει τὴ ζωή μας ἀπὸ χαρὰ καὶ μᾶς κάνει κληρονόμους τῆς αἰώνιας ζωῆς.

Ἀπό τό βιβλίο:

«Χαῖρε Νύμφη, Ἀνύμφευτε», ἔκδ. Ἀποστ. Διακονίας

Πηγή: http://www.imaik.gr/

Ιατρικὴ «βόμβα» στις έκφυλες αποδομήσεις

«Ἡ ἰδεολογία τῶν φύλων βλάπτει τὰ παιδιά».

   Τὰ χρωμοσώματα ΧΥ καὶ ΧΧ εἶναι γενετικοὶ δεῖκτες τοῦ ἀρσενικοῦ καὶ θηλυκοῦ ἀντιστοίχως καὶ ὄχι γενετικοὶ δεῖκτες κάποιας διαταραχῆς.

Ἰατρικὴ «βόμβα» στὶς

ἔκφυλες ἀποδομήσεις

  Πῶς ἀλλιῶς θὰ μποροῦσε νὰ χαρακτηρισθεῖ ἡ ἰατρικὴ ἔκθεση τοῦ «Ἀμερικανικοῦ Κολλεγίου Παιδιάτρων» (ἐθνικῆς ὀργανώ­σεως μὲ μέλη σὲ 47 Πολιτεῖες τῆς Ἀμερι­κῆς μὲ σκοπὸ τὴν προώθηση τῆς ὑγείας καὶ εὐημερίας τῶν παιδιῶν) σχετικὰ μὲ τὶς «Ἔμφυλες Ταυτότητες» καὶ τὸ λεγόμενο «Κοινωνικὸ Φύλο» παρὰ ὡς βόμβα ποὺ δια­λύει ὅλες τὶς ἀρρωστημένες ἐκφυλιστι­κὲς πεποιθήσεις περὶ ἀποδομήσεως τῶν ἔμ­φυλων στερεοτύπων;

Μὲ πολλὴ χαρὰ καὶ ψυχικὴ ἀνακούφιση γιὰ τὴν κατάθεση ἔγκυρου, σαφῶς ἐπιστημονικοῦ λόγου ἀπὸ ἰατροὺς ὑψηλῆς ἐπιστημονικῆς περιωπῆς μεταφέρουμε συνοπτικὰ τὶς θέσεις τοῦ Κολλεγίου.

Ὁ τίτλος τῆς σχετικῆς ἐκθέσεως εἶναι: «Ἡ ἰδεολογία τῶν φύλων βλάπτει τὰ παιδιά». Σ᾿ αὐτὴν διαλαμβάνονται καὶ τὰ ἑξῆς (ἐπιλεκτικά):

«Τὸ Ἀμερικανικὸ Κολλέγιο Παιδιάτρων προ­τρέπει τοὺς ἐπαγγελματίες ὑγείας, ἐκ­παι­δευτικοὺς καὶ νομοθέτες νὰ ἀπορρίψουν ὅλες τὶς πολιτικὲς ποὺ προδιαθέτουν

Το trailer της Ημερίδας για την καταδίκη του Οικουμενισμού και της ''Συνόδου'' της Κρήτης

“Ψυχή μου, ψυχή μου, ανάστα, τι καθεύδεις …”.

Ο Μεγάλος Κανόνας

…Τι είναι, πότε ψάλλεται, ποιος τον έγραψε;

Μέσα στό πλαίσιο τῆς κατανυκτικῆς περιόδου τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς «ὁ κατανύξεως μεστός» Μέγας Κανών προσφέρει ἕνα συγκλονιστικό βίωμα. Μπαίνει στό στόμα τοῦ πιστοῦ σάν φωνή, σάν ἐγερτήριο, σάν ἀφυπνιστικός σεισμός. Σάν ἀποστροφή στήν κοιμωμένη καί ραθυμοῦσα ψυχή του.

Τοῦτο ἀνακεφαλαιώνει τό θαυμαστό προοίμιο τοῦ κοντακίου τοῦ Ρωμανοῦ τοῦ Μελωδοῦ, πού συμψάλλεται μέ τόν Μέγα Κανόνα:

«Ψυχή μου, ψυχή μου,

ἀνάστα, τί καθεύδεις

τό τέλος ἐγγίζει

καί μέλλεις θορυβεῖσθαι·

ἀνάνηψον οὖν,

ἵνα φείσηταί σου Χριστός ὁ Θεός,

ὁ πανταχοῦ παρών

καί τά πάντα πληρῶν».

  Η Πέμπτη ἑβδομάς τῶν Νηστειῶν εἶναι τό λειτουργικό ἀποκορύφωμα τῆς Τεσσαρακοστῆς. Οἱ ἀκολουθίες εἶναι μακρότερες καί ἐκλεκτότερες. Στή συνήθη ἀκολουθία τῶν λοιπῶν ἑβδομάδων θά προστεθοῦν δύο νέες ἐκτενεῖς ἀκολουθίες· τήν Πέμπτη ὁ Μέγας Κανών καί τό Σάββατο ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος. Κανονικά τό ἀποκορύφωμα αὐτό θά ἔπρεπε νά ἀναζητηθῇ στήν ἑπομένη, στήν ἕκτη ἑβδομάδα τῶν Νηστειῶν, πού εἶναι καί ἡ